Levo días pensando en escribir sobre a violencia de xénero, pero ó certo é que se me pasan tantas cousas pola cabeza que este post sería, e seguramente será, caótico.
E mentras ordeaba as miñas ideas outro cabrón machista asasinou á súa moza e feríu a dúas persoas. A súa ex- muller está viva de milagro.
A rabia que me pasa por dentro cando sucede unha cousa destas lévame a olvidar por un momento os meus principios e valores e desexarlle a cabróns coma este unha morte indigna e dolorosa.
Non deixo de pensar que lles pasará pola cabeza a estas persoas para asasinar a alguén a quen se supón amaron nalgún momento. Supoño que nunca as quixeron en realidade, sólo as posuíron(no sentido máis materialista da palabra)
E tampouco deixo de pensar que é o que estamos facendo mal, a clase política, o profesorado, as familias...a sociedade en definitiva, para que sigan sucedendo cousas coma esta.
E aínda me leva máis o demo cando coñezo estudos con resultados como o seguinte: á pregunta de si se lles ocurre algunha xustificación para que un home abofetee á súa parella, un 42% de estudantes universitarios responde que sí.
Provócame tal estupor que quedo sin palabras. E sin letras.
Non permitamos que a metade do xénero humano siga vivindo sometida. Non permitamos que esos malditos cabróns sigan asasinando.
P.D. Perdoade polas formas e pola forma deste post.