Tan galegos coma nós

Déixovos o artigo que este luns me publicaban en Vieiros.

O domingo regresei de París dunha viaxe na que compartín un par de días con descendentes de galegos e galegas que un día tiveron que emigrar en busca dun mundo mellor, ou simplemente en busca da supervivencia.

Os 21 eran mozos e mozas que non pasaban dos trinta anos, só dous deles naceran en Galicia, os demais naceran noutros países: Alemaña, Francia, Suíza, Holanda…

O primeiro que se me fixo raro é que cando os escoitei falar tiñan un acento galego… coma se nunca saíran da nosa terra. Ademais, cada un reproducía os trazos do bloque dialectal ó que pertencía. Non daba creto que rapaces e rapazas que naceron, viviron e viven noutro país foran capaces de manter ese galego tan noso, tan…galego, sen un chisco de contaxio de acento alemán ou francés.

O segundo que me sorprendeu foi o coñecemento que tiñan sobre Galicia. Sobre a Galicia actual. Eligio, un holandés nacido en Urdilde, falábame da autovía Santiago-Brión coma se todos os días pasase por ela para ir ata Santiago, e do corredor que ían construír e mesmo dos distintos posicionamentos sobre a variante de Noia…

Logo descubrín que tiñan un amplo coñecemento sobre a cultura tradicional e actual galega. Case todos sabían tocar a gaita galega ou a pandeireta, e ata o sacho… Mesmo sabían máis do que sabemos moitos que vivimos en Galicia.

Abraiada quedei cando preguntándolles de onde eran o que respondían non era Zurich, Nüremberg ou Xenebra, senón Verín, Guitiriz ou O Carballiño.

Algúns querían “volver” a Galicia. Volver? Pensaba eu… Como se volve a un lugar do que nunca marchaches? Que errada estaba, Galicia é o seu lugar, o seu país… Son holandeses porque naceron en Holanda, porque viviron alí… pero eles séntense galegos e galegas, por iso non din que queren vir, senón que queren volver, porque a nosa terra tamén é a súa.

Levan tan dentro a Galicia… se non o vise cos meus propios ollos non o crería. E non só iso, son os mellores embaixadores do noso país.

Ialma Música, por exemplo, que vai polo seu terceiro disco, cinco rapazas descendentes de galegos e galegas, que crearon un grupo e cantan en galego… en Bruxelas… e en todo o mundo…

O certo é que me quedou un regusto amargo ó rematar a fin de semana, un regusto como de culpabilidade. Porque cando estaba con eles, que se sentían tan galegos coma min, cando compartía risas, conversas e música con eles dábame conta da ignorancia na que vivimos as mozas e mozos galegos de que existe outra mocidade, que sente a nosa terra tanto coma nós, á que nunca temos en conta porque para nós non existe.

Suízos galegos, alemás galegas, franceses galegos, belgas galegas… tan galegos coma nós.