31.3.08

Pradolongo e Tamara



Resúltame moi complicado falar dela aínda que quero facelo. Supoño que non é fácil falar públicamente das persoas ás que queres.

E a Tamara quéroa moito.

Cando a vin en Pradolongo sentínme tan orgullosa dela...era Tamara, a nosa Tamara...a mesma muller de corpo fráxil e conviccións profundas, a mesma que te escoita sen xulgarte e que te xulga cando é preciso, a mesma coa que te perdes en calquera sitio porque é despistada como ninguén pero coa que non che importa perderte porque neses minutos que poderían ser perdidos dando voltas dámoslle voltas a como cambiar o mundo, a mesma que non che abraza nin por aposta pero que cando o fai transmite estou sempre aquí...

...Tamara...a que nos deleita coa especialidade culinaria "pasta tami", a que foi adulta cando aínda era nena, a que escribíu unha historia da que formo parte como ninguén podería facelo...

...Tamara, unha actriz marabillosa no cine e unha persoa auténtica no mundo real, que é así, como se ve, incapaz de interpretar un papel...a mesma que te chama para agobiarte con todo o que hai que facer....a que fala a mil por hora porque non lle chega o tempo para todo o que ten que aportar...a feminista convencida...a republicana de cabeza e corazón...a mesma que dixo sí a intentar construír un mundo mellor, a cambiar o presente para mellorar o futuro...


...Tamara...a miña amiga...Tamara...á que quero...

11.3.08

Ese gran simulacro

Cada vez que nos dan clases de amnesia
como si nunca hubieran existido
los combustibles ojos del alma
o los labios de la pena huérfana
cada vez que nos dan clases de amnesia
y nos conminan a borrar
la ebriedad del sufrimiento
me convenzo de que mi región
no es la farándula de otros


en mi región hay calvarios de ausencia
muñones de porvenir / arrabales de duelo
pero también candores de mosqueta
pianos que arrancan lágrimas
cadáveres que miran aún desde sus huertos
nostalgias inmóviles en un pozo de otoño
sentimientos insoportablemente actuales
que se niegan a morir allá en lo oscuro


el olvido está lleno de memoria
que a veces no caben las remembranzas
y hay que tirar rencores por la borda
en el fondo el olvido es un gran simulacro
nadie sabe ni puede / aunque quiera / olvidar
un gran simulacro repleto de fantasmas
esos romeros que peregrinan por el olvido
como si fuese el camino de santiago

el día o la noche en que el olvido estalle
salte en pedazos o crepite
los recuerdos atroces y de maravilla
quebrarán los barrotes de fuego
arrastrarán por fin la verdad por el mundo
y esa verdad será que no hay olvido.

De Mario Benedetti, ninguén mellor ca él para expresar o que sentimos.
Adicado a Sandra, unha muller valiente.

5.3.08

Razones de Conferencia Episcopal para votar al PP

Estos do Club do Tetraedro son boísimos. Recoméndovos que visitedes a súa páxina no youtube.

El próximo domingo vota con todas tus fuerzas