29.11.08

Sempre Forges


26.11.08

25.11.08

Él no es así


Hoy, 25N, Día Internacional contra la violencia de género, os dejo un texto escrito por mi buen amigo Dapena, abogado, leído el pasado domingo en el acto del PSdeG-PSOE "30 voces masculinas contra la violencia de género".

Gracias Dape.

“Él no es así, él no es así. Él en realidad es bueno, es muy cariñoso…, cuando está bien…”
Escucho estas excusas una mañana, sentado a la puerta del Juzgado de Violencia contra la Mujer, de guardia como abogado en el Turno de Oficio, mientras mudo interiormente mis esquemas mentales: de la habitual defensa, a la acusación particular que el azar me ha deparado asumir.

No provienen estas palabras de la madre del acusado (una madre es una madre…, siempre ve al bebé que ese hombretón del calabozo un día fue…: es el fruto de su vientre de mujer; un fruto amargo, pero fruto).

No. No habla su madre. Me lo dice mi recién conocida clienta, la víctima: esposa o compañera del presunto maltratador frente a quien voy a dirigir la imputación. Habla moviendo las manos, la cara tumefacta, los ojos llorosos (¿cuántas lágrimas pueden derramar unos ojos…?).

Y yo sé (yo bien lo sé) que para protegerla voy a tener que hacerle daño (yo también). Voy a tener que abrirle los ojos, voy a tener que hacerle comprender que el insulto no es un piropo, que el golpe no es una caricia, que el desprecio no es amor…Que él no la quiere. No te quiere, mujer…

Y descubrir ese panorama, asumir esa realidad es otro giro más a la tuerca del dolor…, que la mente a veces se resiste a admitir: “…aunque los niños estén presentes, a ellos no les pone la mano encima…” –sigo oyendo-. Soy un profesional. Toca darle otro golpe de tuerca, otro golpe de realidad.

Cumplo con mi trabajo (¿y si me hubiese correspondido defender al hombretón…?). Soy un profesional –me repito-.
Obtengo una orden de alejamiento…; unas medidas provisionales… Bien.

¿Bien? No, no. Porque cuando pienso que lo peor ha pasado, recibo una llamada…, de ella:
“Perdone Sr. Abogado, es que deseo retirar la denuncia, quiero darle otra oportunidad”.(¿Otra oportunidad…? Pero, ¿cuántas van?).

(¡Ay, mujer!: ¡¡¡SI VIERAS A ESE MISERABLE CON MIS OJOS…!!!)

18.11.08

AB


Prometeches amarme sempre....


Sigue sendo sempre?

10.11.08

Amigos para sempre


Preséntovos a Pelanas. Pelanas III. O seu avó era Sir Pelanas I, un can xudeo e alemán afincado na campiña inglesa. O noso Pelanas convertiuse nun can bohemio e acabou nun refuxio...Esta é a súa historia, que chegou ata min grazas a Victoria.

Por Pelanas, e por moitos outros Pelanas, nace "Amigos para Sempre".

"Amigos para sempre" é o título do concurso de relatos que organizamos dende o Consello da Xuventude de Galicia dirixido a rapaces de entre 12 e 18 anos.

Aínda que pareza mentira, no pasado 2007 foron abandoados en España máis de 100.000 cans e gatos. Creo que unha sociedade que se ten por madura non pode consentir tamaña irresponsabilidade.

Por iso, porque creo fundamentalmente na educación como concienciadora da sociedade, nace este concurso. Un concurso de relatos no que queremos que a xente moza nos conte a súa relación cos animais cos que convive. Seguramente os adultos teñamos moito que aprender da xente máis nova.

E tamén porque pretendemos que ó fio do concurso se dean na aula debates sobre o tratamento que lle da a nosa sociedade ós animais, sobre biodiversidade, natureza...

E sobre todo que aprendamos que os animais non son xoguetes, senón seres vivos. Son "amigos para sempre"

"O progreso dunha sociedade mídese polo trato que ésta lle da ós animais"

P.D. Sobre este tema recoméndovos un precioso post de Tamara do sábado 1 de novembro.


4.11.08

Nostalxias


As súas angustias contoumas o outro día, mentras no transistor do coche, de fondo, alguén contaba vidas alleas...


Non deixaba de preguntarse porque era sempre él o protagonista das súas nostalxias...

Se nin siquera recorda os lunares que pintaban a súa pel...a pesar de que un día a soubo de memoria...

... tampouco as súas caricias, esas que algún día lle fixeron tremer algo máis que o corpo, esas que cautivaron a súa alma...

... se xa non recorda o son dos quérote, e iso  que procurou grabar cada un nalgún espazo do seu corazón...

 ...non é capaz xa de percibir ese olor que algún día lle fixo soñar futuros imposibles... 

...a desmemoria invadíu todo o que ela quixo conservar del...

...todo...salvo ese papel de cor que, burlón, impide o paso do tempo...todo...salvo a intimidade do abrazo cotiá...

Será o papel de cor que envolve os abrazos cotiás o que o fai protagonista da nostalxia?preguntou.

Non sei a resposta.