XI Congreso do Partido dos Socialistas de Galicia
Cóstame falar do Congreso do Partido Socialista só en termos políticos, porque para min foi sobre todo un congreso de sentimentos. De sentirme socialista e de sentimentos.
Colgo a intervención das XSG na inaguración do Congreso, que me tocou facer a min, a petición de moita xente, sobre todo dos bloggers. De José Luis Prieto, de Cesar Calderón, de Dani Casal, de Adriana...que me fixeron sentir que os valores socialistas seguen moi presentes na nosa sociedade, e que deberiamos reencontranos e recrearnos neles máis veces... que fixeron que me sentira moi orgullosa da organización á que represento, das Xuventudes Socialistas. Gracias blogueiros, por todo.
Dicíalle a Mar, a nova secretaria de organización, que non sabía expresarlle todo o que significa para min que unha muller ocupe este lugar, unha muller e sobre todo ela. Mar, o socialismo feito muller. Dicíalle que me faga un favor, que disfrute por todas e cada unha das mulleres socialistas. Non teño ningunha dúbida de que o fará ben, non só porque é profundamente socialista, senón porque cre e quere a este partido.
Decía que para min este foi un congreso de emocións. Ver subir a Iván como membro da Comisión Executiva Nacional foi...indescriptible. Iván, o "meu" secretario de organización, o que empezou conmigo un proxecto político nas XSG e que os e as fenesas me "roubaron" para que fose o seu alcalde con grande pesar por perdelo e con grande alegría por ver como medraba política e persoalmente. Pero sobre todo Iván, o meu amigo. Non sabes canto me alegrei.
E a emoción máis grande foi cando subíu Lage, non porque sexa a miña parella. Tampouco porque por riba de todo sexa o meu amigo, que tamén. Sobre todo porque se fixo xustiza. Ninguén máis ca él merecía estar aí. Algúns sabémolo, ou non é certo Silvia? Lage, o que sempre estivo aí cando o necesitamos ou necesitei, políticamente e persoalmente. O que sempre apostou por nós. O espello no que moitos nos miramos. Un gran socialista, un galeguista convencido. Unha gran persoa.
Creo que neste post sobre todo teño que dar as gracias.
Gracias a aqueles que confiaron en min para formar parte deste proxecto.
Gracias á miña organización, as XSG, por creer en min e por pensar que outro mundo é posible.
Gracias a Antonio, por saber comprender...a todos os que o sábado pola noite esperaron longamente algo que nunca chegou, como dixo Adriana.
Gracias a todos os compañeiras e compañeiros, e gracias sobre todo ós meus amigos...
...a Silvia...por entendelo todo e estar sempre aí...a María...unha gran persoa e gran amiga e, aínda que ela todavía non o sabe, unha gran política...a Alberto...por confiar sempre en min e, sobre todo, por quererme tanto...a María e Pablo....que, como di Amaral, chegaron de casualidade e xa forman parte da miña vida...a Kechu...por tantas cousas que non collerían nestas liñas, porque non sabes canto te quero...
...a Azu...porque aínda lonxe estaba tan preto...a Yoya...unha máis das XSG, compañeira de repartos electorais a horas e en lugares imprudentes que forxaron unha gran amizade...a Dape...por convecerme de que ás veces o improbable acaba sendo posible...a Julio...alguén ós que moitos aínda teñen que descubrir...a Fer...sobre todo pola súa lealdade e amizade...
...a Blas, o meu outro cari, por tantas cousas...e polos seus abrazos...a Eva...pola súa confianza cega e a súa ilusión contaxiosa...a Diego...porque sei que está aí aínda cando non llo pides...a "Casti"...un valor por descubrir...por todo o seu cariño e confianza...a Xaime...pola súa colaboración silenciosa, coma él...a Fran...por estar cando xa non está...
...e a Tamara...pola súa utopía necesaria...por ser, unha vez máis, a miña outra metade...pola confianza...pola súa forza...por ser...a miña mellor amiga...
e a todos e todas os que non citei porque senón estas liñas serían interminables...a Lu...Isa...Patricia...Rocío...Javi ...María...Miguel...Pampín...Ramón...Adriana...Nacho...Marta...Enrique...a todos e todas...
...a todos e todas os que me pararon polos pasillos para felicitarme...o discurso non é meu...tamén é voso...é de todos aqueles que cada día defenden os nosos valores...de todos os que son e se sinten socialistas...dos que creen que hai que combatir a desmemoria....dos que son socialistas non para amar en silencio as súas ideas...como dicía Pablo Iglesias...
E permitídeme un GRACIAS especial. GRACIAS a un home, maior, que me parou no pasillo e me dixo unhas palabras que me desarmaron: "gracias por devolverme a utopía". Só por eso, mereceu a pena o congreso.