Sí...

Para as que pensan que perdín a cabeza, aí vai outra comedura de tarro...

Sí...gustáronme as uñas pintadas con margaritas...e a cámara vixiante...e as imaxes roubadas...e o arrecendo a té verde...mais era demasiado pronto...

Non...

Non cortar as unllas,non tolerar o despertador, non planchar a roupa, non falar coa xente, non acordarte…e o vestido azul…

Y si Dios fuera mujer?

¿Y si Dios fuera mujer?

pregunta Juan sin inmutarse,

vaya, vaya si Dios fuera mujer

es posible que agnósticos y ateos

no dijéramos no con la cabeza

y dijéramos sí con las entrañas.

Tal vez nos acercáramos a su divina desnudez

para besar sus pies no de bronce,

su pubis no de piedra,

sus pechos no de mármol,

sus labios no de yeso.

Si Dios fuera mujer la abrazaríamos

para arrancarla de su lontananza

y no habría que jurar

hasta que la muerte nos separe

ya que sería inmortal por antonomasia

y en vez de transmitirnos SIDA o pánico

nos contagiaría su inmortalidad.

Si Dios fuera mujer no se instalaría

lejana en el reino de los cielos,

sino que nos aguardaría en el zaguán del infierno,

con sus brazos no cerrados,

su rosa no de plástico

y su amor no de ángeles.

Ay Dios mío, Dios mío

si hasta siempre y desde siempre

fueras una mujer

qué lindo escándalo sería,

qué venturosa, espléndida, imposible,

prodigiosa blasfemia.

[Mario Benedetti]

Nota: Estos días vai de poesía. Hoxe, o mellor entre os mellores, Mario Benedetti.

El nombre olvidado

[...]

Y yo soy la ternura de aquel hombre
que tú quisiste, ya no importa cuando,

y el tiempo se detiene, y sigo andando,

pero no logro recordar tu nombre...

[José Ángel Buesa]

Para alguén, polos moitos abrazos recibidos...

Jose Ramón Gómez Besteiro, figura emerxente?

Por aí van os tiros do titular da entrevista que hoxe publica o xornal El País na súa edición de Galicia.

Recoméndovos esta entrevista a José Ramón, Presidente da Deputación de Lugo, unha persoa formada, traballador, con iniciativa e, sin ningunha dúbida, figura emerxente do socialismo galego. Un home de partido. Chegará lonxe. Meréceo.

Bichos raros

Déixovos "Bichos raros", unha simpática curta na que unha das protagonistas é Tamara, facendo de friki(sí,sí, moito máis friki do que é ás veces;-))

A culpa é de "Sapatero"...

Non vos perdades este vídeo de dous paisanos falando do tema Chikilicuatre en Eurovisión...Non ten desperdicio.

Como non...a culpa é toda de "Sapatero"...

Tribus por descubrir

Hoxe aparecía en diversos medios de comunicación o descubrimento dunha tribu na selva amazónica, na fronteira entre Brasil e Perú que non tivo nunca contacto co home blanco.

Parece incrible para nós, homes e mulleres brancos, europeos, inmersos no mundo das TIC parece incrible.

Ó certo é que me desperta moita curiosidade, debe ser a miña vocación frustrada esa que teño de estudar antropoloxía.

A pregunta que me xurde é que vai pasar agora que os descubriron. Porque...quen somos nós para cuestionalos ou molestalos?

Vai de ensino...

"Quen abre as portas dunha escola pecha unha prisión"

[Víctor Hugo]

"Educade ós nenos e non será necesario castigar ós homes"

[Pitágoras]

"Cando o aprendido se olvida queda a educación"

Poligamia

Lía hai días nos diarios a noticia de a que Vicepresidenta do Goberno, Mª Teresa Fernández de la Vega, se mostraba “horrorizada” pouco despois de sacarse unha foto en Níger cun home e as súas tres esposas.

Sei que este non é un tema fácil, e tampouco eu teño unha postura clara ou ben definida. Así que este artigo será un pouco a modo de reflexión de cousas que se me pasan polan cabeza a respecto disto.

Sempre crin que non existen valores nin dereitos universais, pois en cada lugar do mundo cada un deles pode ter unha interpretación diferente en función da cultura, da relixión, da evolución da sociedade… e porei un exemplo cun dereito fundamental como é o dereito á vida. Mesmo dúas persoas que viven na mesma sociedade, na española por exemplo, poden ter un concepto diferente do que significa o dereito á vida ou cal é o propio concepto de vida. Por iso as diferentes posturas en torno ó aborto ou á eutanasia.

Partindo desta base cústame estar de acordo co horror que manifestou a Vicepresidenta.

É dicir, podo coincidir no seu horror se estas mulleres non decidiron libremente a vida que queren levar (cousa seguramente probable), se non decidiron que queren compartir a súa parella con outras mulleres. Pódome sentir horrorizada pola falta de liberdade das mulleres en moitos países, e tamén en concreto en Níger. Sei ademais, que a poligamia é fundamentalmente masculina, e que non se dan apenas caso de poliandria. Pero creo que a Vicepresidenta debeu matizar máis as súas declaracións, matización no sentido que agora comentarei.

Non comparto que se mostre horrorizada pola poligamia en si. Nun país como España no que o concepto de matrimonio xa non é, afortunadamente, monolítico, non sei que ten de malo respectar que as persoas elixan libremente a súa forma de vivir, en parella, tres, catro ou as persoas que sexan e dos sexos que sexan. Supoño que iso é a liberdade.

Non pretendo abrir un debate que non está na sociedade cal é o da poligamia ou o do seu recoñecemento oficial.

Simplemente entendo que aqueles que cremos na idea exposta polo Presidente do Goberno, José Luis Rodríguez Zapatero, en torno á Alianza de Civilizacións, deberiamos pensar un pouco antes de facer determinadas manifestacións en torno a cuestións culturais ou relixiosas doutros países.E dígoo porque non haberá verdadeira alianza entre os pobos se uns non nos respectamos ós outros, sempre, por suposto, dentro do marco da declaración dos dereitos humanos, pero sempre tendo tamén claro que a cultura occidental non ten por que ser a mellor por ser a nosa e non intentando impoñerlla a ninguén.

Está o galego en crise?

Está o galego en crise?

Esta e outras foron as preguntas que hai uns días nos fixeron en no diaro dixital GZNación ás responsables das tres organizacións políticas xuvenís.

Se queredes escoitar o debate, podedes facelo aquí.

Entrevista con Maria, a bloggeira máis veterana

Recoméndovos que non vos perdades esta entrevista. Maria Amelia, ós seus 96 anos demostra, ademáis de moita vitalidade, moito sentido do humor.

E ademáis encántame a descripción que fai de Zapatero, "alguén que acaricia ó público coa mirada"

Tan galegos coma nós

Déixovos o artigo que este luns me publicaban en Vieiros.

O domingo regresei de París dunha viaxe na que compartín un par de días con descendentes de galegos e galegas que un día tiveron que emigrar en busca dun mundo mellor, ou simplemente en busca da supervivencia.

Os 21 eran mozos e mozas que non pasaban dos trinta anos, só dous deles naceran en Galicia, os demais naceran noutros países: Alemaña, Francia, Suíza, Holanda…

O primeiro que se me fixo raro é que cando os escoitei falar tiñan un acento galego… coma se nunca saíran da nosa terra. Ademais, cada un reproducía os trazos do bloque dialectal ó que pertencía. Non daba creto que rapaces e rapazas que naceron, viviron e viven noutro país foran capaces de manter ese galego tan noso, tan…galego, sen un chisco de contaxio de acento alemán ou francés.

O segundo que me sorprendeu foi o coñecemento que tiñan sobre Galicia. Sobre a Galicia actual. Eligio, un holandés nacido en Urdilde, falábame da autovía Santiago-Brión coma se todos os días pasase por ela para ir ata Santiago, e do corredor que ían construír e mesmo dos distintos posicionamentos sobre a variante de Noia…

Logo descubrín que tiñan un amplo coñecemento sobre a cultura tradicional e actual galega. Case todos sabían tocar a gaita galega ou a pandeireta, e ata o sacho… Mesmo sabían máis do que sabemos moitos que vivimos en Galicia.

Abraiada quedei cando preguntándolles de onde eran o que respondían non era Zurich, Nüremberg ou Xenebra, senón Verín, Guitiriz ou O Carballiño.

Algúns querían “volver” a Galicia. Volver? Pensaba eu… Como se volve a un lugar do que nunca marchaches? Que errada estaba, Galicia é o seu lugar, o seu país… Son holandeses porque naceron en Holanda, porque viviron alí… pero eles séntense galegos e galegas, por iso non din que queren vir, senón que queren volver, porque a nosa terra tamén é a súa.

Levan tan dentro a Galicia… se non o vise cos meus propios ollos non o crería. E non só iso, son os mellores embaixadores do noso país.

Ialma Música, por exemplo, que vai polo seu terceiro disco, cinco rapazas descendentes de galegos e galegas, que crearon un grupo e cantan en galego… en Bruxelas… e en todo o mundo…

O certo é que me quedou un regusto amargo ó rematar a fin de semana, un regusto como de culpabilidade. Porque cando estaba con eles, que se sentían tan galegos coma min, cando compartía risas, conversas e música con eles dábame conta da ignorancia na que vivimos as mozas e mozos galegos de que existe outra mocidade, que sente a nosa terra tanto coma nós, á que nunca temos en conta porque para nós non existe.

Suízos galegos, alemás galegas, franceses galegos, belgas galegas… tan galegos coma nós.

El Chiquifacha

Humor ante a traxedia que supoñen os fascismos.

Noraboa ó Gran Wyoming, é un xenio.

Entrevista a Ricardo Varela

Botádelle un ollo á entrevista que lle facían en Vieiros a Ricardo Varela, Sº de Organización do PSdeG-PSOE e Conselleiro de Traballo.

Coincido en moitas das cousas que di (FEGAMP, voto emigrante...), noutras (como o tema PSC) non coincido tanto. Pero, en calquera caso, considero que é unha interesante entrevista.

E do que non queda ningunha dúbida é de que, cos datos na man, temos un excelente Conselleiro de Traballo.

Zapatero acertou de cheo

Déixovos o artigo que onte me publicaban no xornal.com

Dende onte España é un pouco máis democrática. Ó mesmo tempo que as nove ministras prometían o seu cargo; ou no momento en que Carme Chacón, nova ministra de Defensa, pasaba revista ás tropas; ou cando unha muller de 31 anos era considerada persoa con todos os dereitos e deberes, con todas as capacidades... neses momentos a calidade da democracia española melloraba.

Melloraba porque por fin a metade da poboación é a metade do Goberno, por fin a metade da poboación ocupa a metade dos postos de responsabilidade... Medraba porque por fin as mozas e mozos somos considerados persoas e non meros chuchadores sociais, mileuristas que só se preocupan do botellón da fin de semana...

É que como muller e como muller nova non me podo sentir máis orgullosa do Goberno de José Luis Rodríguez Zapatero. O presidente que nos devolveu a voz, o que nos recoñeceu a dignidade que moitos pretendían roubarnos, o home que considera as mulleres como aquilo que son: persoas.

E non só me gusta este Goberno por ser muller e nova, ou porque considero que os seus integrantes teñen cualificación máis ca suficiente para desenvolver a tarefa que se lles encomendou, aínda que tempo teremos de comprobar iso, senón porque despois de escoitar a dereita partidaria e mediática téñoo claro: Zapatero acertou de cheo.

Os do PP din que é continuísta. E dino coma se isto fose malo. Pois a xestión deste Goberno continuísta foi a que valorou a cidadanía o pasado 9M e aí están os resultados. Continuísta, pero ó mesmo tempo non lle gustan as novas incorporacións... En fin, neste caso creo que se cumpre iso de que ven a palla no ollo alleo e non ven a viga no propio. Non deixa de facerme graza que sexa Rajoy precisamente o que fale de continuísmo... Cousas veredes...

E xa para rematar, unha pequena maldade que non podo evitar, seguramente será politicamente incorrecto, pero non pode deixar de darme gusto pensar nalgún xeneral deses que se puña firme ante o xeneralísimo, ou dos que o 23F estaban a piques de facer festa, ter que pórense firmes agora ante a súa xefa, muller e embarazada, e roxa.

Eu, republicana

Hoxe, unha vez máis, quero manifestar que me sinto republicana, republicana con todo o que iso conleva, e tamén republicana dende a nostalxia da República do 1931...

A organización á que pertenzo, as Xuventudes Socialistas, tamén nos definimos como republicanas nos nosos estatutos e no documento político:

ESTATUTOS NACIONAIS DAS XSG APROBADOS NO XII CONGRESO:

Artigo 1

[...]

XSG é unha organización que se define como socialista e galeguista. Así, os valores fundamentais nos que asenta a súa ideoloxía son: a liberdade, a igualdade e a solidariedade, o galeguismo, a tolerancia, a participación, o desenvolvemento sostible, o pacifismo, o republicanismo e o federalismo.

DOCUMENTO POLÍTICO DAS XSG APROBADO NO XII CONGRESO

Parágrafo 7 liña 7:"Queremos unha Constitución que afonde na chegada da República, do federalismo, do laicismo, dos valores republicanos da cidadanía e na defensa máis decidida e profunda dunha democracia mellor."

A nosa lingua

Déixovos un artigo que onte me publicaban no Xornal.com:

A verdade é que lle levo dado moitas voltas a como as administracións públicas poderían potenciar o uso do galego na sociedade, sobre todo entre a xente moza. Non me parece un tema sinxelo. E non mo parece porque non comparto as opinións dalgúns que queren impoñelo a toda costa. Creo que a súa potenciación ten que pasar por presentar a nosa lingua como algo útil e atractivo.

Xa manifestei en varias ocasións que estou de acordo co Plan xeral de normalización da lingua galega que propón, entre outras cousas, que na escola a metade das materias se impartan en lingua galega. Tamén dixen que eu incluso iría máis alá e chegaría ata o 100%, salvando lingua e literatura españolas, claro está. Creo que a educación é un dos poucos instrumentos dos que dispoñen as administracións para contribuír ó uso do galego.

Temos que intentar que cada vez a nosa lingua ocupe máis ámbitos dentro da sociedade, que a xente se habitúe a escoitar galego e, polo tanto, a falalo. E se os rapaces e rapazas o escoitan todo o día na escola non o verán como algo raro nin imposto, ó contrario do que predican algúns, senón como algo normal. Que un mestre ou mestra che fale na lingua propia de Galicia non debería xerar polémica ningunha.

Mais creo que non é suficiente con isto.

Sempre que collo na man un periódico, cando me decato de que todo está en castelán, pregúntome por que a maioría dos periódicos de Galicia só fan as súas informacións en castelán. Moitos nin sequera respectan as declaracións que se lles fan en galego, xa que as traducen inmediatamente ó castelán. E digo eu, se a Xunta de Galicia lles dá cuantiosas subvencións ós medios de comunicacións, ben subvencións directas ou ben a través de convenios coas consellerías, por que non esixirlles que o periódico ou cando menos unha parte del estea en galego? Non foi positivo para toda unha xeración programas como o do Xabarín Club? Os nenos asumiron con toda normalidade que os debuxos animados tamén se podían ver en galego. Mesmo algúns xa non lle atopamos graza a As bolas do dragón ou a Sin Chan (o "cuíño cuíño non sona igual en castelán"). O outro día escoitaba que a partir de agora os cómics de Asterix e Obelix xa non se publicarán máis en galego. E digo eu, non haberá suficientes subvencións como para que ningunha editorial decida seguir coa súa publicación na nosa lingua? Non teño ningunha dúbida de que sería unha medida positiva de cara a fomentar o uso da lingua galega.

E como foi un debate que se deu hai non moito quero opinar sobre a obriga dos cargos públicos de falar en galego no exercicio do seu cargo. E direi que si, que estou de acordo en que os cargos públicos de Galicia se expresen en galego nas súas intervencións públicas. Logo na súa casa cada un que faga o que queira. E paréceme que debe ser así porque isto non fai máis que contribuír á normalización da nosa lingua, á normalización do seu uso, a eliminar esa idea que aínda segue vixente nalgúns sectores sociais de que o galego é de "pailáns".

E algúns, preocupados polo descenso de falantes da nosa lingua, aínda temos que escoitar declaracións como as do líder do PP en Galicia, Alberto Núñez Feijoo e outros do seu partido dicindo que se pretendemos impoñer unha lingua única como no franquismo. Será que non entende a diferenza entre "impoñer" e discriminación positiva? Será que non entende que hai unha lingua, o galego, que durante séculos estivo asoballada polo castelán e que a única maneira de que non desapareza é potenciándoa?

Ollo, tamén creo que potenciar non é impoñer. E coido que actuacións ou propostas de determinados colectivos e mesmo dalgún partido político non axudan en nada a normalizar a nosa lingua. Igual que creo que o galego é unha lingua propia, distinta do castelán, tamén creo que é distinta do portugués. Creo que é unha lingua única, que nos identifica, e que debería servir para unirnos e non para separarnos. Unha lingua, como dicía unha campaña que fixo, xa hai tempo, a Joventut Socialista de Catalunya, para bicar e non para odiar.

Debate de investidura e compromiso con Galicia

Debate de investidura:

O BNG non vai a votar a favor da investidura de Zapatero. Zapatero comprometeuse con Galicia, como candidato á presidencia do goberno polo Partido Socialista a:

- prioridad absoluta para que o AVE chegue no 2012
- completar as transferencias pendentes
- manter o 8% da inversión territorializada para Galicia

O BNG non vai a votar a favor da investidura de Zapatero. Pero os compromisos están aí.

Entón, eu pregúntome: BNG forza decisiva en Madrid ou un futuro Presidente do Goberno comprometido con Galicia?

Eu teñoo claro, a forza decisiva atópase nos votos de milleiros de persoas que votaron ó PSdeG-PSOE, que apoian a Rodríguez Zapatero como Presidente do Goberno, a un candidato que se comprometeu(non a cambio deses dous votos supostamente decisivos)con Galicia, e que o fixo porque cree no noso país, sen necesidade de presións nin coaccións de ninguén.

Forza decisiva? Sí, a do Partido Socialista.

Lingua de Amor II

...porque aínda me saben as lambonadas que nos traías cando ías vender á plaza…e os bolos preñados cando “cocías”…

...polas “nancys” que nos sorprendían cada 6 de xaneiro na saliña de arriba…

...polas 100 pesetas que nos dabas para mercar a super pop...

...porque non olvido que prendías a luz cando ías para a cama pra ver si durmiamos…

...polo sorriso co que nos recibes cando chegamos….e polas bágoas que verques cada domingo cando marchamos…

…por deixarme poñerche os rulos aínda que non teño nin idea de perruquería…

...por querer cocer cachucha cada vez que vou á casa porque a min gústame moito…

...porque cada domingo te preguntas que comemos toda a semana se nunca levamos ovos, chourizos ou leitugas...

...por aprender a usar o móbil só para falar comigo...

...porque quero que saibas que Internet, iso que non entendes, tamén serve para querer...e querer quérote un mundo, avoa...

P.D. Esta é a miña contribución ó concurso Lingua de Amor. Xa que non podo participar del, quero aproveitalo para declararme..en galego.

Chabolismo

Déixovos o artigo que o pasado venres me publicaban en Vieiros.

Non é tema fácil falar do que está sucedendo estes días na Coruña a conta da polémica polo realoxamento dos chabolistas que viven no poboado de Penamoa, ou en Monteporreiro e O Vao. Aínda que a exposición que vén a continuación se centra no caso da Coruña podería aplicarse perfectamente ó caso pontevedrés, é unha cuestión de proximidade que escolla esa como exemplo.

Non é fácil porque chocan moitos intereses ou sentimentos, seguramente lexítimos, e tamén seguramente fundamentados de moita xente: dos chabolistas, dos veciños de Mesoiro, Eirís ou os Rosales, do propio Concello …

Mais tamén creo que nun tema así, con toda a complexidade que ten, é necesario posicionarse, aínda a risco de non contentar a ninguén ou de recibir críticas dun ou doutro lado. Para facelo direi que case toda a miña vida vivín moi preto dun poboado chabolista de familias xitanas en Lugo, o poboado do Carqueixo, co cal, cando falo, fágoo con algún coñecemento de causa.

Teño escoitado non poucas veces a algún veciño meu dicir iso tan común de "eu non son racista pero os xitanos non os quero". E dicíao pola experiencia que el tiña con respecto a ese colectivo, e polo tanto lexitimamente. Pode que incluso, dende o seu punto de vista persoal, con razón, pois valorábaos polo que coñecía.

Tamén escoitei moitas veces iso de que "os xitanos non se integran nin de broma", cousa que entendo dende o punto de vista das persoas ás que llo teño escoitado, pero na que non coincido, cando menos expresado de tal xeito.

Pero dito iso, creo que as administracións públicas teñen a obriga de tratar todas as persoas en condicións de igualdade, sen discriminación de ningún tipo, tampouco por razón de raza. E creo que en toda esta polémica moitas veces se está caendo na discriminación dende a propia Administración.

É dicir, hai un poboado chabolista en Penamoa, que hai que desaloxar porque se van facer alí actuacións urbanísticas. Ben. O primeiro que ten que ter claro calquera Administración é que non se realoxan xitanos, realóxanse persoas, e como tal deben ser tratadas. Esta é a primeira trampa na que, dende o meu punto de vista cae a Administración, a de centrar na raza o traslado do poboado chabolista. Para os veciños serán xitanos, pero para a Administración deben ser persoas.

Direi tamén que non comparto a proposta da Vicepresidencia de facer poboados de transición, cando menos tal e como se formulou. Supoño que o obxectivo de toda Administración que teña un poboado chabolista nun municipio debe ser a da integración progresiva desas familias no contorno da cidade dende un primeiro momento, non cando non queda máis remedio. Falar de poboados de transición agora significa recoñecer que non fan ou non se fixeron ben políticas sociais, de inserción, educativas ou formativas durante todo este tempo. Digo eu que os poboados de transición terán que ser iso, de transición, dende o primeiro momento.

Dende logo, isto fíxose nalgunhas zonas da cidade da Coruña, por exemplo nas Rañas ou en Orillamar, con notable éxito por parte dos sucesivos gobernos municipais.

E outra cousa máis na que creo que nos equivocamos cando falamos deste tema, é a integración. Teño a convicción de que para nós, moitas veces, integración significa que o pobo xitano adopte as nosas tradicións e costumes, as dos paios, que loxicamente nós consideramos as mellores. Pois creo que o punto de partida é erróneo. Non se trata de que abandonen os seus costumes, senón de que todos poidamos convivir con normalidade, cada quen segundo vexa mentres non moleste ó do lado.. Todos e todas, sexa cal sexa a nosa raza, paios e xitanos, temos que respectar as leis e as normas das que nos dotamos. Considero que integrar significa respectar a legalidade e, alén diso, compartir o común e respectar o diferente E mentres iso non sexa así non haberá integración posible, porque moitas veces buscamos uniformidade, buscamos impoñer como teñen que vivir os demais, e iso é imposible e pouco respectuoso coa pluralidade coa que moitas veces se nos enche a boca.

E xa para ir rematando, podo comprender, aínda que non o comparta, o medo dalgúns veciños de Mesoiro ou doutra zona a que persoas que venden droga vaian ser os seus veciños. Paréceme unha xeneralización absurda e fóra da realidade, pero podo entendela como persoa. O que xa non entendo é que isto os leve a actuar de determinados xeitos, facendo barricadas para que supostamente non entren determinadas persoas no barrio.

Persoas que, como moitos, entraron nunha listaxe para acceder a un piso de protección, que cumprían os requisitos, e que teñen o mesmo dereito ca eles a gozar, mentres paguen, da súa vivenda. Non creo que a mellor maneira de protestar contra unha suposta delincuencia sexa utilizar determinadas formas violentas que se usaron. Non se pode xustificar a ninguén que copia actuacións “nazis” marcando os edificios onde supostamente viven persoas de raza xitana. Aí xa non hai comprensión posible, o que ten que haber é aplicación da lei por racismo e discriminación.

E tampouco entendo que de xeito ilegal se ocupen determinadas vías como a de entrada á cidade da Coruña, provocando un caos xeneralizado de tráfico e moitos inconvenientes ó resto da cidade. Son pacífica, e creo no diálogo, pero tamén creo que os Corpos e Forzas de Seguridade do Estado están para algo. E se alguén de maneira ilegal ocupa unha vía pública terán que actuar. Ou non o fixeron cando foron as protestas dos traballadores despedidos de Attento (aquelas si con razón) que apenas ocupaban a vía pública e cargouse igual contra eles incluso de xeito desproporcionado?

Hai xa algúns anos que vivimos en democracia, e hai determinadas actuacións que non se poden consentir. Cando se goberna hai que facelo con valentía. Hai que escoitar a todo o mundo que se manifeste con corrección ós seus posicionamentos e logo tomar a decisión máis xusta para todas as PERSOAS.

Lingua de amor

Lingua de Amor é o concurso de declaracións de amor en galego a través do correo electrónico que por segundo ano organiza o Consello da Xuventude de Galicia a través do seu Servizo de Normalización Lingüística.

Déixovos a mensaxe ganadora do primeiro premio do pasado ano:

"Polos zumes de laranxa e pomelo que me fas cada mañá. Por deixarme que poña a Morrissey 26 horas ó día. Por non te rires da miña manía de poñer sempre o mesmo calcetín no mesmo pé. Por aturar as miñas arroutadas cun sorriso. Polos bicos que curan a resaca. Por seres o que máis me gusta de min. Porque non cho dixen no seu momento. Quérote".

Como vedes, hai moitas maneiras de manifestar o amor. A min esta gustoume particularmente.

Si queredes manifestarlle o voso amor á vosa parella, ós vosos pais e nais, ó voso país...non o dubidedes http://www.linguadeamor.eu/

E ademáis interesantes premios!!

Pradolongo e Tamara

Resúltame moi complicado falar dela aínda que quero facelo. Supoño que non é fácil falar públicamente das persoas ás que queres.

E a Tamara quéroa moito.

Cando a vin en Pradolongo sentínme tan orgullosa dela...era Tamara, a nosa Tamara...a mesma muller de corpo fráxil e conviccións profundas, a mesma que te escoita sen xulgarte e que te xulga cando é preciso, a mesma coa que te perdes en calquera sitio porque é despistada como ninguén pero coa que non che importa perderte porque neses minutos que poderían ser perdidos dando voltas dámoslle voltas a como cambiar o mundo, a mesma que non che abraza nin por aposta pero que cando o fai transmite estou sempre aquí...

...Tamara...a que nos deleita coa especialidade culinaria "pasta tami", a que foi adulta cando aínda era nena, a que escribíu unha historia da que formo parte como ninguén podería facelo...

...Tamara, unha actriz marabillosa no cine e unha persoa auténtica no mundo real, que é así, como se ve, incapaz de interpretar un papel...a mesma que te chama para agobiarte con todo o que hai que facer....a que fala a mil por hora porque non lle chega o tempo para todo o que ten que aportar...a feminista convencida...a republicana de cabeza e corazón...a mesma que dixo sí a intentar construír un mundo mellor, a cambiar o presente para mellorar o futuro...

...Tamara...a miña amiga...Tamara...á que quero...

Ese gran simulacro

Cada vez que nos dan clases de amnesia
como si nunca hubieran existido
los combustibles ojos del alma
o los labios de la pena huérfana
cada vez que nos dan clases de amnesia
y nos conminan a borrar
la ebriedad del sufrimiento
me convenzo de que mi región
no es la farándula de otros


en mi región hay calvarios de ausencia
muñones de porvenir / arrabales de duelo
pero también candores de mosqueta
pianos que arrancan lágrimas
cadáveres que miran aún desde sus huertos
nostalgias inmóviles en un pozo de otoño
sentimientos insoportablemente actuales
que se niegan a morir allá en lo oscuro


el olvido está lleno de memoria
que a veces no caben las remembranzas
y hay que tirar rencores por la borda
en el fondo el olvido es un gran simulacro
nadie sabe ni puede / aunque quiera / olvidar
un gran simulacro repleto de fantasmas
esos romeros que peregrinan por el olvido
como si fuese el camino de santiago

el día o la noche en que el olvido estalle
salte en pedazos o crepite
los recuerdos atroces y de maravilla
quebrarán los barrotes de fuego
arrastrarán por fin la verdad por el mundo
y esa verdad será que no hay olvido.

De Mario Benedetti, ninguén mellor ca él para expresar o que sentimos.
Adicado a Sandra, unha muller valiente.

Razones de Conferencia Episcopal para votar al PP

Estos do Club do Tetraedro son boísimos. Recoméndovos que visitedes a súa páxina no youtube.

El próximo domingo vota con todas tus fuerzas

1º Debate Zapatero-Rajoy

Pero qué se pode esperar dun lider da oposición que acusa ó Presidente do Goberno de "agredir ás víctimas do terrorismo"?

De alguén que di que co PSOE subíu o prezo da vivenda e obvia que co PP subíu un 110%? Que obvia que cando eles gobernaban a vivenda subía a un 18,5% anual e agora ó 5.3%?

Que se pode esperar de alguén que como Rajoy fala de pensións obviando que o que él quere colocar como Ministro de Economía, o señor Pizarro, propuxo hai algúns días privatizar as pensións?

De alguén que a única referencia que fixo á mocidade foi para falar dunha nena que nacería en España? Que non falou da igualdade en ningún momento?

Que se pode esperar de alguén que nega sistemáticamente os datos oficiais?

De alguén que só sabe decir "eso es mentira" cando o único que minte é él?

E sobre todo, que se pode esperar de alguén que fala de que quere representar ós currantes e non sabe nin o que é un bonobús?

Porque sabemos o que queremos....Vota

Decide...vota

E ti que queres ser de maior?

PAZ. PLATAFORMA DE APOYO A ZAPATERO

DEFENDER LA ALEGRIA

Defendendo a alegría...

Al ver que mi puestín se aleja

Video que atopei no youtube sobre a recente disputa Gallardón-Aguirre-Rajoy.

Noraboa a quen o fixo. Non ten desperdicio.

..... non seas él

Con Zapatero, volve a crer na política

Ferrol,polo mar e a vida

O video xa o di todo, un homenaxe ó mar. E a vida, como a de Carmelo Teixeiro.

Homenaxe a Benazir Bhutto

CONSTERNADOS, RABIOSOS

Vámonos,derrotando afrentas

Así estamos
consternados
rabiosos
aunque esta muerte sea uno de los absurdos previsibles

da vergüenza mirar los cuadros
los sillones
las alfombras
sacar una botella del refrigerador
teclear las tres letras mundiales de tu nombre
en la rígida máquina
que nunca
nunca estuvo
con la cinta tan pálida

vergüenza tener frío
y arrimarse a la estufa como siempre
tener hambre y comer
esa cosa tan simple
abrir el tocadiscos y escuchar en silencio
sobre todo si es un cuarteto de Mozart

da vergüenza el confort y el asma da vergüenza cuando tú comandante estás cayendo
ametrallado
fabuloso
nítido

eres nuestra conciencia acribillada

dicen que te quemaron con qué fuego
van a quemar las buenas
las buenas nuevas
la irascible ternura
que trajiste y llevaste
con tu tos
con tu barro

dicen que incineraron
toda tu vocación
menos un dedo

basta para mostrarnos el camino
para acusar al monstruo y sus tizones para apretar de nuevo los gatillos

así estamos consternados
rabiosos
claro que con el tiempo la plomiza
consternaciónse nos irá pasando
la rabia quedaráse hará mas limpia

estás muerto
estás vivo
estás cayendo
estás nube
estás lluvia
estás estrella
donde estés si es que estás
si estás llegando

aprovecha por fin
a respirar tranquilo
a llenarte de cielo los pulmones

donde estés si es que estás
si estás llegando
será una pena que no exista Dios

pero habrá otros
claro que habrá otros
dignos de recibirte
comandante.
Montevideo, octubre 1967.


Déixovos o poema que Mario Benedetti escribiu para o Che Guevara.

En homenaxe a unha valente, a unha loitadora, a unha muller: Benazir Bhutto.

O burato de Serrabal

Déixovos un artigo que onte a Voz de Galicia publicaba en Tribuna. É de Juan Ramón Vidal Romaní, catedrático de xeoloxía da Universidade da Coruña. Teño coincidido con él en varios consellos de goberno, e aínda que as nosas opinións eran moitas veces discrepantes, no caso que nos ocupa non podo deixar de darlle a razón e a noraboa por este artigo.

Los días próximos al fin de año abundan en balances de todo tipo: de producción, de récords, de comparación entre lo que se produce en Galicia y el resto del mundo. En un alarde de provincianismo controlado nos enteramos de que la empresa que ha paralizado la entrada del AVE en Galicia, pues su trazado atravesaba tangencialmente la concesión minera que está explotando, ha llegado a un arreglo con la Administración autonómica para ampliar la concesión en tiempo y en superficie. Para lavar su imagen de antigallega, la empresa anuncia que va a producir el 21% del silicio del mundo (es uno de los elementos mas abundantes en la superficie terrestre). Pero, ¡oh casualidad!, el de Serrabal es un yacimiento de excepcional calidad. Los gallegos, los fiscales y los naturales, nos encontramos con el maravilloso récord de ser los que más contribuiremos, pasivamente, a la producción de eso que llaman silicio solar (será porque sirve para hacer paneles fotovoltaicos). Todo eso saldrá de la mina de Serrabal, una vieja cicatriz en la geología gallega que marca la unión de Gondwana con Laurasia hace trescientos treinta millones de años. La ampliación de la concesión de Serrabal garantiza sesenta y cinco años de producción, al menos, para la empresa explotadora del recurso.


Se plantean varias dudas. La primera de ellas es si la pureza del cuarzo del Pico Sacro (el que se extrae en Serrabal) vale para producir silicio para placas solares. Los análisis del cuarzo del Pico Sacro indican que esto no es así. La segunda duda es si su transformación, en el caso favorable, se haría en Galicia. Nada ha aclarado al respecto la empresa Ferroatlántica, que no se dedica a estas cosas. Aun en el caso favorable de que dentro de sesenta y cinco años todos los tejados gallegos estuvieran cubiertos por paneles solares hechos en Galicia con el silicio de Serrabal (lo que ayudaría a mitigar nuestra dependencia energética), lo único que garantiza a los gallegos la continuidad de la mina de Serrabal es un nuevo agujero. ¿Qué es lo que ha revertido en Galicia, agujeros aparte, de las explotaciones de lignitos de Meirama y As Pontes? Toda la energía de As Pontes sirvió para movilizar la fábrica de alúmina-aluminio de San Cibrao. Quien obtuvo más provecho de esa energía eléctrica no fueron los gallegos (a lo sumo ver cómo se fabrican molinos eólicos que sirven para ordeñar el viento de kilovatios mientras la energía que producen camina hacia no se sabe dónde, siguiendo el camino de la producida en los embalses). Y al final solo nos queda ver, pese al cambio climático, cómo se rellenan los agujeros con agua. Dentro de sesenta y cinco años, los que vivan entonces volverán a plantearse si en el agujero de Serrabal se hace otro nuevo lago artificial, aprovechando que el Ulla pasa por allí.

30426 e memoria histórica

Déixovos o artigo que hoxe me publicaban en Vieiros:

Causa número 30426. Só isto xustifica a Lei de memoria histórica. É o número de causa que tiña o proceso seguido contra 57 persoas acusadas de pertencer ás Juventudes Socialistas Unificadas (JSU) ou ó Partido Comunista de España.

A Lei da memoria histórica, que ben podería chamarse da xustiza histórica. A lei que lles pon nome ós esquecidos, ós perdedores, ós condenados, ó esquecemento durante décadas.

A lei que lles pon nome a trece mulleres que loitaron pola liberdade; a lei que recorda o nome das Trece rosas.

A Lei de memoria histórica que lles pon voz a Pilar Bueno Ibáñez, condenada por formar parte do Comité Provincial das JSU e por organizar a sección feminina destas; a Virtudes González, por colaborar na tarefa; e a Joaquina López Laffite polo seu cargo de secretaria feminina e de secretaria xeral.

Que lles pon voz a Carmen Barrero Aguado, por confeccionar un plan de traballo para a sección feminina; a Dionisia Manzanero por ser enlace entre diferentes membros das JSU; ou a Anita López Gallego por formar parte das JSU e participar nas súas actividades; o mesmo que Antonia Torres Llera, Victoria Muñoz García ou Elena Gil Olaya.

Que lle pon voz a Luisa Rodríguez de la Fuente, a quen lla roubaron por ser xefa duns dos grupos das JSU.

Que lles devolve a dignidade que un día lle roubaron a Blanca Brisac Vázquez e Adelina García Casillas, condenadas por intervir en traballos de organización e actividades das JSU.

Unha Lei de memoria histórica que recoñece a dignidade de Julia Conesa, condenada por vender billetes do tranvía naquel Madrid que se resistía á ocupación das tropas franquistas.

Dende aquel 5 de agosto do 1939 Julia, Blanca, Carmen, Virtudes... permaneceron non só no esquecemento dos cemiterios senón no esquecemento da memoria dos vencedores. Quixeron borrar non só da historia senón tamén da memoria a aqueles que morreron defendendo as súas ideas.

E os herdeiros dos “vencedores”, algúns ós que se lles enche a boca falando de dignidade, de xustiza ou de liberdade cando se refiren ás vítimas de ETA, ás que tamén lles quitaron a voz por pensar diferentes, eses, os mesmos, argumentan que non se poden desenterrar os mortos nin reabrir vellas feridas.

Reabrir? Pero quen pechou esas feridas? Si, durante moitos anos o réxime botoulle terra enriba, pero canta terra se necesita para non sentir os latidos do corazón daquelas que esperaban non escoitar o seu nome nas noites de “saca” na prisión das Ventas? Canta para non imaxinar a dor de Elena, de Victoria ou de Anita cando lles aplicaban correntes eléctricas en peitos, pulsos e dedos de pés e mans? Canta para non escoitar os berros das trece rosas inmediatamente antes de ser fusiladas? Canta para non sentir como esvaecían os corpos de trece mulleres tras os disparos da inxustiza?

Reabrir? Non se pode reabrir o que nunca se pechou, o que viviu no corazón dos seus familiares, na memoria dos seus compañeiros e camaradas.

Reabrir? Non. Esta lei non gaña unha guerra que perderon os que defendían un goberno lexítimo, esta lei non gaña a guerra que perderon os que non a empezaron.

Pero a aqueles que a empezaron, ós que baixo a súa bota someteron todo un pobo non lles gusta, non vaia ser que perdan a guerra que un día gañaron inxustamente, non vaia ser que a memoria os poña no lugar que merecen.

Non. Esta lei dá voz e xustiza, esta lei pon a cada quen no lugar no que debeu estar.

É o mínimo. Porque ningunha lei nos devolverá os asasinados, ningunha lei enxugará as bagoas que verteron as nais das fusiladas, ningunha lei lles devolverá os anos perdidos que estiveron no cárcere ou no exilio… Ningunha lei lles devolverá a vida nin a palabra, pero cando menos recoñeceralles a loita pola democracia, recoñeceralles a valentía, recoñeceralles a dignidade que moitos intentaron que esquecésemos.

Unha lei que cumpre, tarde, pero con xustiza, aquilo que Julia Conesa lle pedía á súa familia naquela última carta escrita poucas horas antes da súa execución: “Que mi nombre no se borre de la historia”.

Un pequeno homenaxe a Julia, Virtudes, Anita, Joaquina, Blanca… ás trece… e ós miles de treces que deixaron a vida defendo a liberdade.

O purismo do BNG

Pasamos anos escoitando falar a dirixentes do BNG en termos de limpeza, transparencia, purismo... e xa vai sendo hora de poñer a cadaquén no seu sitio. Primeiro, que nin o BNG nin ningún partido pode dicir “desta auga non beberei”, e ós feitos me remito. Segundo, que non se pode predicar na oposición unha cousa e despois chegar ó goberno e facer xustamente o contrario.

Unha parte dos dirixentes do BNG van de puros, de que son os máis demócratas, os máis de esquerdas, os máis galegos, os máis progres os mais… os máis… os máis… sempre os máis…

Mais parece que todo iso o esquecen cando pisan moqueta, cando se sentan en coches oficiais, cando se ven no palco de autoridades…

E digo isto por tantas cousas que non caberían nun artigo.

Imos ver, os nacionalistas galegos, todo o día reclamándolle competencias ó Estado, dicindo que os servizos se xestionan mellor dende a proximidade. Discurso co que estou de acordo, aínda que ten matices. Iso si, cando lles toca aplicalo a eles mesmos éche outro cantar: están montando unha rede pública de servizos sociais paralela a dos concellos en lugar de colaborar con estes na prestación destes servizos; un bo exemplo son as famosas oficinas de I+B. E un exemplo mellor aínda é o esperpento que montaron durante meses situando os informadores da Lei de dependencia en lugares “tan propios” como as oficinas de Extensión Agraria, onde casualmente traballaba como funcionario o voceiro municipal do BNG (Becerreá sen ir máis lonxe).

Será que os servizos sociais non se xestionan mellor dende a proximidade? Será que non cren na capacidade dos concellos para xestionar os servizos sociais? Ou será unha nova maneira de montar unha rede clientelar como as que tanto lle criticaban ó PP? Onde está ese municipalismo do que falaba o BNG durante os gobernos de Fraga? Éche boa verdade que cada galiña escaravella para si.

Por non falar da limpeza democrática que viñeron reclamando durante anos nos diferentes procesos selectivos que convocaba a Xunta de Galicia e dos que están a facer unha mala fotocopia.

Como se contrata a xente das galescolas? Pode ser máis arbitrario o procedemento? Cunha entrevista persoal que supón o 21,05 % de puntos do total das probas de acceso e na que os criterios obxectivos brillan pola súa ausencia.

E a do Consorcio Galego de Servizos da Igualdade e do Benestar, no que sacaron dúas prazas ás que se presentan as persoas que xa as ocupan, e que xa ocuparon prazas en distintos tribunais do Consorcio. Soa un pouco raro, non?

E o que xa me pareceu o colmo estes días foi o tema da FEGAMP. A verdade é que estes do BNG sempre fan igual, “ou nós ou rompemos a baralla”. Y ahora me enfado y no respiro, igual que os rapaces cando collen unha perrencha.

Reproduzo textualmente o que di o pacto de goberno PSdeG-PSOE-BNG:

«Impulsar que a presidencia da Fegamp sexa rotatoria ao longo de cada mandato, asumindo esta, en quendas de igual duración, candidatos/as promovidos por cada unha das tres grandes forzas políticas de Galicia.»

Ben, este era o parágrafo que segundo o BNG os socialistas estabamos a traizoar optando á presidencia da FEGAMP e non facendo quenda rotatoria con eles. E digo eu, non se le claramente que fala das tres grandes forzas políticas de Galicia? Se o PP di non, os tres pasan a ser dous e non cumprirían a letra do acordo. Outra cousa é que os nacionalistas interpreten o artigo segundo lles pete, pero o que pon, pono ben clariño e fala das tres forzas políticas.

Iso por unha banda. E por outra, cantos concellos goberna o BNG para sentirse lexitimado para presidir a FEGAMP? Ás veces tamén hai que mirar un pouco para un mesmo, máis que nada para non esquecer a realidade na que un se move.

E xa me parece o colmo que os do BNG, en plena perrencha polo tema FEGAMP, nos acusen de aliarnos co PP. E non son eles, os que van de puros, os que gobernan co PP en Muros??? Serán dos que ven a palla no ollo alleo e non ven a viga no propio.

E para rematar, só unha cousiña: coa vara que midas, hante medir.

Video de JSEX sobre la violencia de genero

Déixovos un vídeo dos/as compañeiros/as das Juventudes Socialistas de Extremadura sobre a violencia de xénero.

Un ano máis, os datos de vítimas da violencia de xénero volven a ser escandalosos. E moitos siguen mirando para outro lado.

Que tódolos días do ano sexan 25 de novembro. Traballemos pola igualdade.

No nos falles

O importante non é o vídeo. O importante é que case catro anos despois Zapatero non nos fallou ós milleiros de mozos e mozas que depositamos nel a nosa confianza.

De botellón

Déixovos o artigo que esta semana escribín para Vieiros opinando sobre o tan traído e levado tema do botellón:

No pasado artigo toquei de refilón o asunto do botellón, o que fixo xurdir algúns comentarios en torno ó tema, así que hoxe escribirei definitivamente sobre este fenómeno que últimamente convertiu á mocidade en portada dos medios de comunicación.

Desgraciadamente en portada dos medios de xeito negativo. Non saímos pola capacidade de interrelacionarse e formar grupos que ten a mocidade nesta era da incomunicación na que non se coñece nin ó veciño da porta. Non. Saímos como mozos cuxo único obxectivo na vida é sair xoves, venres e sábado a beber alcol coma tolos, causar algún acto vandálico e logo coller o coche para seguir a marcha.

Cando abrimos o xornal non hai fotos de mozos e mozas facendo botellón e pasándoo ben. Non. Hai fotos de xente desfasando. Ás veces penso que algúns fotógrafos deben andar toda a noite en busca de imaxes coma esta que representan máis ben pouco o que é o botellón.Para min o botellón é nin máis nin menos que unha reunión de xente moza.

Non creo que o obxectivo sexa xuntarse para beber alcol, senón para verse, rirse, ligar, compartir alegrías, tristezas, chismes, problemas…e se cadra tamén algún litro. Pero non comparto que se beba máis alcol do que se pode consumir en calquera bar, como din moitos.Tampouco creo que o botellón sexa un problema de saúde pública. Moitos están a queixarse ás autoridades porque somos unha xeración de “futuros alcólicos”. O que me pregunto eu é porqué non se queixaron cando se bebía nos bares ou discotecas, porqué non se preocuparon daquela nin agora pola sáude desos mozos e mozas que consumen en lugares pechados… Ou será que alí non se ve e, polo tanto, non molesta, e, entón, non preocupa? E porqué non se preocupan do alarmante incremento do consumo de cocaína en tódalas idades? Será porque non se ve e, polo tanto, non molesta? Porque digo eu que si o botellón é un problema de saúde pública o consumo de cocaína tamén o será…

Dame a impresión de que hai algúns adultos que pensan que a rúa é deles. Porque imos ver, un parque ou unha praza pública está ocupada ó longo do día por avós, por pais e nais cos nenos xogando á pelota, por persoas paseando os cans…e ninguén di nada. Agora cando son os mozos e mozas os que ocupan esa praza ou parque acúsannos de “okupalo”, case de apropiarnos do espazo. Parece que o espazo público só estivese reservado ós adultos. Ou fai máis dano un rapaz cunha copa nunha praza que un adulto coa mesma copa nunha terraza tres metros máis para alá?

Hai moita hipocrisía en torno a este tema. Os adultos xa non se acordan de cando eles ían ás festas de campo e volvían peneques polas corredoiras, nin cando ían de tazas polo Franco en Santiago ou pola rúa dos viños en Lugo…Non se lembran tampouco de que vivimos nun país no que non hai celebración que se preze na que non se consuma alcol: Nadal, festas gastronómicas, cumpreanos… Vivimos nunha cultura cun alto grado de tolerancia ó consumo do alcol. Algo terá que ver isto co consumo da mocidade.

Sí entendo dúas cousas:

1.É certo que moitas veces somos uns porcalláns que deixamos todo cheo de lixo e que deberiamos recoller o que emporcallamos. Pero, aínda recoñecendo isto, non me resisto a facer dous comentarios: en moitos lugares onde se fai botellón apenas hai contedores para o lixo; visitade o lugar onde se fixo un mercado ou feira despois de que remate, veredes como queda. A non concienciación e a falla de educación ambiental non só é patrimonio dos máis novos.

2.Non é menos certo que en determinados lugares onde se fai botellón se molesta ós veciños. O que non entendo é que no afán de todos (políticos, veciños, forzas de seguridade…) por buscar unha solución esqueceron ó actor principal: a mocidade. Estou segura de que si as autoridades sentasen ós mozos e mozas ó redor dunha mesa para falar deste tema se chegaría a unha solución satisfactoria para todos máis pronto que tarde. Non creo que sexa pedir moito que se nos escoite e non se nos xulgue antes de facelo.

Pasa de tu primo...

Déixovos o video que fixo o PSdeG-PSOE a conto das declaracións de Mariono Rajoy sobre o cambio climático. Podedes botar unhas risas,pero sobre todo...pasade dos que son como Rajoy e o seu primo, o cambio climático é unha ameaza real para o noso planeta e as nosas vidas.

Benigno López, o novo "Superman"

Cada día teño máis claro que os grupos políticos non acertaron á hora de propoñer e votar o Valedor do Pobo.

Non empezou ben a súa andaina facendo unhas declaracións sobre a nosa lingua que poderían merecer moitos cualificativos salvo o de afortunadas.

Non é a idea que eu teño do que debe ser o Valedor do Pobo, non é propio desta institución que o seu titular faga declaracións como as que fixo sobre a lingua galega, sobre todo porque creo que estas non coinciden co que pensan maioritariamente os galegos.

O señor López debe ser un destes personaxes que cando chega a un cargo público gusta de saír en todos os sitios, de xerar polémicas coa única intención de ver a súa foto nos xornais, porque se non, non o entendo.

Logo desas primeiras e desafortunadas declaracións, viñeron outras non menos graves. O Valedor pensa que non é necesario que a Xunta de Galicia xestione as competencias de tráfico, tema mediático por excelencia nas últimas semanas.

Para unha vez que os grupos políticos están de acordo en algo, ten que saír o Valedor a opinar o contrario. E digo eu, case parafraseando o Presidente da Xunta de Galicia, pero de xeito máis informal, a este home quen lle deu vela nese enterro?

E como non hai dous sen tres, esta semana atopo que o Valedor tramita dúas queixas de oficio ante o Concello da Coruña e unha no Concello de Santiago polo tan traído e levado tema do botellón.

Empezo a pensar que é un problema de ego, pois neste tema concreto existe unha preocupación da Administración local, e mesmo da Xunta de Galicia, polo conflito que o botellón xera nalgunhas cidades.

Supoño que a interpretación que se lle debe dar a esta actuación é que intenta defender o dereito dos veciños a descansar. O que me pregunto é, quen defende o dereito ó ocio da mocidade? Quen defende as mozas e mozos galegos da criminalización que están sufrindo por parte dalgúns medios de comunicación? Por que non se dedica a poñer sentido común a todo este tema en lugar de botar máis leña ó lume?

E é que neste tema concreto un dos sectores implicados, como é o da mocidade, é o que está máis desvalido. Ou alguén contou con nós en todo este tema? Alguén nos fixo partícipes da busca da solución? Alguén nos preguntou por que facemos botellón? Alguén se cuestionou por que os adultos teñen dereito a usar os espazos públicos e ós máis novos se lles restrinxe este uso? Ou é que neste país só bebemos os mozos e mozas, só nós facemos ruído ou só nós temos carencia de educación ambiental?

Non quero frivolizar con este tema, porque entendo que hai que conciliar o dereito dos veciños a descansar co dereito da mocidade a divertirse. O único que digo é que ninguén está contando con nós, coa mocidade, á hora de buscar posibles alternativas.

E tampouco conta con nós o Valedor do Pobo. A impresión que dá é que quere ser o neno no bautizo, o noivo na voda e o morto no enterro. E non creo, sinceramente, que ese sexa o seu papel.

En fin, por se tiñamos carencia de superheroes en Galicia, nace o Supermán Galego, Benigno López, a salsa de todos os guisos.

Con Z de Zapatero

O importante non é o video, o importante son as medidas tomadas polo goberno socialista de Rodríguez Zapatero para mellorar a vida dos e das españolas.
En calquera caso, déixovolo para que disfrutedes del e non olvidedes a subida das pensións, do salario mínimo interprofesional, o aumento das bolsas, a ampliación de dereitos, o estatuto dos autónomos, a lei de dependencia, a lei de igualdade, as maiores inversións do Estado en Galicia de tódolos tempos, a disminución do paro, os 240 euros para axudar a alugar unha vivenda, o recoñecemento da pluralidade de España, a lei de memoria histórica....

Carod Rovira, Josep Lluis

Por unha vez vou a estar dacordo con Carod Rovira. O pasado martes, no programa de RTVE "Tengo una pregunta para usted" mostrou a súa disconformidade con que unha participante lle chamase José Luis en lugar de Josep Lluis.

Hai moita xente que non entendeu o seu cabreo, e o que eu non entendo e porqué non o entenderon. Sí se chama Josep Lluis chámase así e non doutra maneira. Porque digo eu que a George Bush chamásmolle polo nome en non Jorge Arbusto, por poñer un exemplo, que habería mil.

E tiña razón Carod cando dicía que igual que sabemos pronunciar Schwarzenegger, que eu casi non sei nin como se escribe, pois con maior razón deberíamos coñecer unha das linguas de España como é o catalán. E iso non significa obligar a ninguén a aprender aquelo que non queira ou a expresarse nunha lingua que non lle apeteza, pero creo que non é moito pedir que a un lle chamen polo nome. Non creo que se pida nada imposible cando pedimos que se respete a pluralidade de España, as distintas realidades nacionais que existen no territorio, a cultura galega ou a catalana que, evidentemente, non son iguais que a murciana, por exemplo. Non creo moito pedir que se respete a nosa lingua, ven sendo unha cuestión case de sentido común.

Igual que a un Sergio de Valladolid lle gustará que lle chamen Sergio e non Sergi ou Serxio, a un Josep Lluis lle gusta que se refiran a él polo nome e non que lle chamen dunha maneira distinta.

En fin, que non teño máis remedio que estar dacordo con Josep Lluis.

P.D. Quería poñervos o video pero non son capaz de subilo ó blog. Así que pinchade aquí si queredes velo.

De turismo: San Froilán, As Catedrais e o Miño

Este fin de semana largo estiven de turismo de relax coa familia e os amigos, que boa falla me facía. Temos un país marabilloso! Déixovos algunhas das fotos que fixen:

Sima na Praia das Catedrais


Canto rodado de curiosa forma na Praia das Catedrais


Fonmiñá, suposto nacemento do Miño


Fogos artificiais no San Froilán


Tapia de Casariego, Asturias


Pedregal de Irimia, aquí sí nacemento do Río Miño

Crutas na rede: entrega de premios

O pasado luns, no Consello da Xuventude, chegamos ó acto final de Curtas na Rede: a entrega de premios.

O lugar elixido era máxico, o Teatro Colón, algúns xa se vían na antesala dos Oscars. E os e as invitadas, participantes a autoridades, responderon moi ben á invitación do CXG e da Dirección Xeral de Comunicación Audiovisual.

Déixovos a foto que saíu na Opinión, na que aparecen xunto a min Maguett, protagonista da curta "Cafés de Papel" e gañadora do premio á mellor actriz, e Javier Losada, alcalde da Coruña.

Todo o que vistes e vivistes non sería posible sen os "currifichantes" do CXG e da Dirección Xeral. Aproveito este foro para agradecerllo a Feli e a Esther, currantes incansables. E polo Consello, a Nancy, Ramón, Suso e, sobre todo, a Esteban e a María, que estiveron incansables horas ó teléfono confirmando a xente, pedindo presupostos e volvéndose tolos organizando cada detalle. Rapaces, a todos, pero especialmente a vós, María e Esteban, moitas gracias.

Polémico hiyab

Asistimos estos días á polémica desatada en torno a unha rapaciña de 8 anos que desexaba levar o velo á escola. Sucedía nun colexo de Girona, e o director do centro, amparándose no reglamento do mesmo, non permitía que a nena o levase.

Un país como o noso, no que moitos tiveron que marchar fora a buscar un futuro mellor, costa entender que pasen este tipo de cousas. Aínda que logo, si nos miramos ben, non extraña que pasen. Vamos de progres, de tolerantes, de defensores da liberdade...pero aínda nos queda moito.

Non sei si a algunha galega lle terían prohibido na Arxentina, por exemplo, que usase o pano que levan moitas das nosas "avoas", pero supoño que non.

Non entendo a diferencia que hai entre que unha nena leve un velo e outra leve un crucifixo, por exemplo. Os dous son símbolos relixiosos, e non creo, como o PP, que haxa que deixar un porque simbolice á relixión maioritaria e prohibir o que represente á minoría.

Sempre tiven moitas dúbidas con este tema, pois dábame que pensar si non estaríamos permitindo unha discriminación ó permitir que as rapazas levasen o velo. Mais despois de darlle voltas, creo que a discriminación está só na nosa cabeza. A interpretación que do uso do velo se fai en Occidente é para nós para quen supón un problema, non para os musulmáns.

Quen había de discriminar a esa nena sinón nós, os españois? Discrimínase ela por levar o velo? Eu creo que non, simplemente decide vivir a súa relixión libremente. E nós, os occidentales, os teóricos defensores da liberdade por riba de todo, pretendemos prohibirllo.

Quen somos nós para decir que sí ou que non? Acaso faille dano a alguén ou a sí mesma?

En fin...moito nos queda por avanzar...